پایان ضرورت کار اجرایی هیئت علمی در آیین نامه ارتقای اساتید؛ آری یا نه؟ - مجله فازنما

به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرنگاران، هر استاد دانشگاهی برای ارتقاء از رتبه استادیاری به دانشیاری و استاد تمامی تا برسد به عناوین جدیدی همچون استاد برجسته علمی باید از فیلترینگ وزارت علوم با عنوان آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی عبور کند. آیین نامه ای که به گفته برخی کارشناسان بسیار جزئی تدوین شده است و به گفته برخی دیگر آنقدر کلی است که تمام فعالیت های اعضای هیئت های علمی را در بر نمی گیرد!

نقد ها از امتیازات ماده آموزشیش که سقف نمره اساتید آموزشی را 40 امتیاز و اساتید پژوهشی را 20 امتیاز در نظر گرفته و بیشترین امتیاز را در دو موضوع کمیت و ارزشیابی اساتید توسط دانشجویان خلاصه کرده است؛ آغاز می شود و به امتیازات پژوهشی اساتید که سقفی ندارد و اساتید را به سمت مقاله محوری سوق می دهد و در آخر نیز به دو ماده ناقابل دیگر در حوزه فرهنگی و اجرایی ختم می شود.

بیشتر بخوانید

صفر تا صد ایرادات ماده آموزشی آیین نامه ارتقاء اساتید / وزارت علوم از خواب خوش بی نقصی بیدار شود

ماده فرهنگی آیین نامه ارتقاء اساتید چه چالش هایی را ایجاد کرده؟ / از امکان حذف ماده 1 تا ضرورت وجود امتیاز تربیتی

چهارمین ماده اجراییست!

تدوین کتاب از طریق گردآوری، برپایی نمایشگاه ها، ایجاد ظرفیت لازم در جذب دانشجوی خارجی، طراحی سوالات آزمون سراسری، دبیری همایش ها، حضور فعال و تمام وقت در موسسات، همکاری در تاسیس دانشگاه، مسئولیت اجرایی در قوای سه گانه، وزرا، معاونان وزارت متبوع، معاونان دانشگاه ها و... همه و همه از جمله مواردی محسوب می شود که یک استاد دانشگاه برای ارتقاء رتبه علمی خود از مرتبه استادیاری به دانشیاری و استاد تمامی باید آن را دریافت کند. سقف آن را 35 امتیاز گذاشته اند و حداقل امتیاز دریافتی را 10 امتیاز!

البته طی دو دهه گذشته که این آیین نامه توسط وزارت علوم و در نسخه پایانی با همکاری وزارت علوم تدوین شده است، تغییراتی را در امتیاز بند های مختلف آن شاهد بوده ایم که در جدول زیر به تفکیک موضوع آمده است.

شاید در ابتدا ساده به نظر برسد که یک استاد دانشگاهی از این طریق امتیاز دریافت کند و ارتقاء یابد؛ اما در واقعیت این آیین نامه مسائل چندانی را برای اساتید و در مواردی برای برخی مسئولیت هایی که اساتید هیچ تجربه و علاقه ای برای حضور در آن ندارند، ایجاد کرده است.

مهدی طباطبایی، استادیار دانشگاه شهید بهشتی در این خصوص گفت: برخی معتقد هستند همه اساتید باید کار اجرایی انجام دهند در صورتی که این کار عبث است، اگر کار اجرایی برای تمام اساتید اجباری شود، آن وقت به تعداد اساتید دانشگاهی نیز باید کاراجرایی تعریف کنیم که این امر موجب می شود تا کار اجرایی به نحو مطلوبی صورت نگیرد. افرادی که در این زمینه سیاست گذارهستند، می توانند این بخش را به گونه ای امتیازبندی کنند که اگر شخصی توانایی کار اجرایی داشت از امتیاز بیشتری برخوردار شود؛ نه اینکه اگر کسی کار اجرایی نداشت به او عنایتی نشود.

کورش خلخالی، استاد دانشگاه آزاد نیز گفت: هرکسی توانایی انجام کار های اجرایی را ندارد، می خواهم بگویم یک نفر که چندین سال مدیریت کرده بهتر می داند چه کند تا فردی که تا به حال کار اجرایی انجام نداده است. در این نوع از ارزش گذاری هر استاد دانشگاه لازم است که تعداد معینی سابقه مدیریت در پرونده مدیریت خود داشته باشد، اما به این موضوع توجه نمی شود که پراید نمی تواند صخره نوردی کند! و هر کسی را برای چیزی ساختند شخصی در حوزه مدیرتی خوب است و شخص دیگر در حوزه تدریس کار آمد است؛ بنابراین در آیین نامه ارتقاء اساتید سیستم های ترمزی وجود دارد تا استاد نتواند ارتقاء یابد که هیچ کدام قابل قبول نیستند.

برخی دیگر نیز از کاهش تعداد پست های اجرایی می گفتند و معتقد بودند باید این دست از پست های اجرایی در دانشگاه افزایش یابد!

عباس موسوی، دانشیار دانشگاه شریف در این باره گفت: پست های اجرایی و شماره دار در دانشگاه ها بسیار محدود است؛ اما پست های غیررسمی به نام مدیر ارتباط با صنعت دانشکده، مدیر روابط عمومی دانشکده وجود ندارد، در دانشگاه شریف کاری که انجام شد، ایجاد یک سری پست های غیر رسمی بود، به طوری که اگر کسی پست غیررسمی هم داشت مسئله ترفیع و ارتقایش حل شود.

آنچه که به نظر می رسد، این است که آیین نامه ارتقای اساتید وزارتین نه تنها در سه ماده فرهنگی، آموزشی و پژوهشی ایراداتی دارد؛ بلکه در ماده اجرایی نیز خالی از اشکال نیست و لازم است وزارت علوم در نحوه امتیاز دهی و یا حذف کامل این ماده به عنوان ماده ضروری برای ارتقاء اساتید اقدام کند.

منبع: خبرگزاری دانشجو