نگاهی به خلق کارآگاه خصوصی خلق شده توسط ریموند چندلر - فیلیپ مارلو- در آثارش - به مناسبت زادروز چندلر - مجله فازنما

در واقع تصویر واقعی که چندلر از مارلو می دهد به شکل یک آدم بی احساس خشن، بعضی اوقات به نظر می رسد که مبالغه آمیز و غیرواقعی است. تقریبا مثل این که یک دیوار کشیده شده باشد تا از جامعه ای که او با آن خیلی بیگانه است، محافظتش کند. در یک نگاه دقیق تر به توصیف چندلر از مارلو و ارتباطات اش با دیگر شخصیت ها (مخصوصا با زنان) در خواب بزرگ (1939) و خداحافظ زیبای من (1940)، می توان ایده های مشخصی در مورد عملکرد و نقش وجه مردانگی او جفت وجور کرد. هر دوی این رمان ها یک سؤال اصلی را مطرح می کنند:

آیا مارلو یک مرد واقعی است یا این که این مردانگی اغراق شده اش جبرانی برای ضعف پنهان شده اش است؟

برای پاسخ به این سؤال ابتدا باید به شکل دقیق درک بهتری از این که مارلو کیست به دست بیاوریم. هر دو رمان او توسط راوی اول شخص روایت می شود. ما همراه فیلیپ مارلو در هر لحظه از رمان پیش می رویم. با او قدم می زنیم، حرف می زنیم، خصوصا با او می نوشیم و سیگار می کشیم. از طریق این راوی اول شخص خواننده ارتباطی سریع با شخصیت برقرار می کند و گاهی حتی احساس می شود مثل یک شخصیت فرعی، معماها را در طول راه با او حل می کند.

به خاطر این ارتباط نزدیک، ما فرصت می یابیم تا مارلو را در مهم ترین لحظاتش ببینیم مثل زمانی که او از پلیس در حل هر معمایی پیشی می گیرد. همچنین فرصت می یابیم تا او را در حساس ترین موقعیت هایش مثل زمانی که او در آسایشگاه ناجور دکتر سوندربورگ زندانی شده بود، نظاره گر باشیم. اما پرسپکتیو راوی اول شخص محدودیت هایی دارد: ما فقط اجازه داریم که بفهمیم مارلو در مورد خودش و دیگران چه فکر می کند. او راوی همه چیز دانی است که می تواند خودش و دیگران چه فکر می کند. او راوی همه چیز دانی است که می تواند هرگونه نقصی را جبران کند و اطلاعاتی را در مورد گذشتهٔ شخصیت مورد بحث در اختیار ما قرار دهد. این صدای راوی هم، بزرگ ترین کمک و در عین حال بدترین مانع برای رسیدن به قلب شخصیت مارلو است.

برای درک بهتر مارلو، بهتر این است که برگردیم به رمان اول در سری رمان های جنایی چندلر، خواب بزرگ، و ببینیم چه طور او توسط نویسنده معرفی می شود.

در فرم همیشگی چندلر، رمان بدون هیچ مقدمهٔ قبلی در مورد شخصیت ها درست از وسط ماجرا روایت خود را آغاز می کند. اگرچه مارلو در خلال جریان داستانی، اطلاعات مختصر و خوبی در مورد خودش ارائه می کند. وقتی ژنرال استرن وود در مورد خودش از او سؤال می کند، در رمان خواب بزرگ، او این گونه جواب می دهد: چیزی زیادی برای گفتن وجود نداره. سی و سه ساله ام، یک بار به کالج رفتم و در صورت نیاز می تونم انگلیسی حرف بزنم. در حرفهٔ من چیز زیادی وجود نداره. تا به این جا مشخص است که مارلو حرفه اش را برای جبران فقدان توانایی های دیگرش وارد نکرده است. او تحصیل کرده است، همان طور که توانایی بالای او در زبان و بلاغت او در بیان، این مسئله را تأیید می کند. درحالی که ما نمی دانیم که آیا او کالج را به خاتمه رسانده یا نه، و چه رشته ای خوانده است، می توانیم بفهمیم که می بایستی علاقهٔ درونی به زندگی سازمان نیافته تر و بدون برنامه و مخاطره آمیزتر از یک آدم عادی داشته باشد. او مرتب اشاره می کند که حقوق دریافتی اش خیلی کم است. در حرفه ای که او انتخاب رده، بذله گویی کرده و می گوید: کلکسیونر اشیای قیمتی نیست، به جز صورت حساب های پراخت نشده.

پس انتخاب نوع کار و زندگی توسط مارلو حتما با ثروت یا کسب افتخار جهت یابی نشده، بلکه در عوض با یک آرزوی واقعی برای زندگی روی لبهٔ تیغ تغذیه شده است، مثل یک کارآگاه خصوصی که البته این روش زندگی یکی از انواع زندگی از نوع مردانه است که هر مردی می تواند آن را در پیش بگیرد. در حقیقت مارلو آشکارا به ثروت و نیاز به پول با بی اعتنایی نگاه می کند و آن را کوچک و خوار می شمرد. اومی گوید: پولدارها برن به جهنم.اونا حالم رو به هم می زنند(خواب بزرگ ص 64). پس برای خوانندگان مذکر، مارلو معرف یک شخصیت فانتزی است که زندگی خاص روی لبهٔ تیغ را با عقاید سنتی ازدواج و کار معمول حقوق بگیری از ساعت نه صبح تا پنج بعدازظهر درهم می شکند. به یک معنی، مارلو چیزی است که یک مرد متوسط جامعه نمی تواند باشد.

این تصویر آدم سفت و محکم همان قدر با ظاهر فیزیکی اش ارائه می شود، که با توصیف شغلی اش. درحالی که ما هرگز تلاش مارلو را برای بهبود شرایط فیزیکی اش نمی بینیم، حقیقت این است که او قادر است در بسکمک از صحنه های تعقیب و گریز پیروز باشد و این ظنّ را برمی انگیزد که او در شرایط بدنی خوبی است. همچنین می دانیم که مارلو مردی بلند و تنومند با بدنی عضلانی است. قد بلندی، مگه نه؟ کار من استرن وود در ملاقاتی با او در خواب بزرگ می گوید (ص 5). او همچنین شگفتی خود را نسبت به قد مارلو جابه جا در رمان تکرار می کند. در جایی دیگر مارلو در یکی از معدود موارد توصیف از خود، تصویر واضحی از ظاهر مردانهٔ خود می دهد:

خیلی خب مارلو به خود گفتم. تو آدم سفت و محکمی هستی. یک مرد آهنی شش فوتی، صد و نود پاوندی با صورتی شسته و عضلات سفت و فکی قوی. می تونی تحمل کنی. (خداحافظ زیبای من ص 170 ).

در خواب بزرگ چندلر برای نشان دادن مردانگی محض بدن مارلو، اندازهٔ بدن او را اعلام می کند. اگر بتونی صد و نود پاوند وزن را تحمل کنی و جذاب هم باشی، پس داشتم تمام تلاشم را می کردم (ص 51). در این دو صحنه، مارلو این نشان مردانگی را در پاسخ به تجربه ای که در آن قصد دارد مردانگی اش را حقیر شمارد، ستایش می کند. در مورد اول چندلر قصدش تقویت اعتماد به نفس مارلو است، آن هم وقتی که او به شدت توسط با جگیران موقع حمله به مخفیگاه شان کتک خورده است. او شلاق خورده، اما به خواننده اطمینان می دهد که آن قدر مرد است که بتواند آن را تحمل کند و بر مهاجمین خود غلبه کند. در صحنهٔ دوم مارلو قرار است وارد یک بازی کثیف شود که نقش یک مشتری فاسد یک کتابفروشی غیرقانونی را بازی کند. او نمی خواهد خواننده فراموش کند اگرچه این کار فشاری مضاعف برای آدم خشنی مثل اوست، اما در عین حال یادآوری می کند ما نباید این نقش را به هرحال باور کنیم-او فقط دارد وظیفه اش را انجام می دهد.

اما چرا مارلو احساس نیاز می کند که مدام مرد بودنش را به خواننده گشزد کند؟ در واقع مارلو در مقام آدمی با این همه مردانگی، ترس آشکاری از شکست خوردن بروز می دهد. این ترس به ویژه در رابطه اش با شخصیت های زن داستان در دو رمن آشکار به نظر می رسد. در خداحافظ زیبای من، وقتی مارلو آن ریوردان را شب بعد از اولین برخوردشان در درهٔ پوریسما ملاقات می کند، به نظر می رسید از جذابیتش جا خورده است. ریوردان زنی بسیاز زیبا توصیف نشده است. اما رفتار هوشمندانه و صورت زیبای او به نظر می رسد علاقهٔ جدیدی را در مارلو برانگیخته است و مارلو به طور مشخصی در حضور او عصبی و نامطمئن به نظر می آید. او به عقب تکیه داد و یکی از سیگارهای من را برداشت.وقتی با یک کبریت کاغذی برای او آتش روشن کردم انگشتم را سوزاندم(خداحافظ زیبای من ص 88). حتی ریوردان متوجه این تغییر ناگهانی در خونسردی کارگاه می شود. او می گوید: به هرحال، فکر نمی کنم از دیدن من خیلی شادمان شده باشید. و متوجه می شود که ناگهان، گفتار معمولا زیرکانهٔ مارلو به عبارت های کوتاه و جواب های تک کلمه ای تنزل پیدا می کند. خود مارلو هم متوجه می شود که اعتماد به نفس اش دارد افت می کند، و سعی می کند بیش از حد لزوم با تقویت نمایش مردانه آن را جبران کند: پیپ را پر کردم و یک بسته کبریت برداشتم. به دقت پیپ را روشن کردم. او با تأیید تماشا می کرد. پیپ کش ها مردان مستحکمی هستند. داشت از من مأیوس می شد.(ص 88).

ما هیچگاه در هیچ جای دیگر رمان او را پیپ به دست نمی بینیم. آیا او دارد نمایش می دهد تا ریوردان را تحت تأثیر قرار بدهد یا دارد سعی می کند دوباره وجه مردانه اش را تقویت کند چرا که اولین برخوردشان (وقتی مارلو توسط آدم کش ها ضعیف شده بود) او را در شرایط ضعیفی قرار داده بود؟ هر کاری او در این صحنه انجام می دهد به نظر می رسد تحت تأثیر همین ایده دیکته شده است. حتی وقتی او به پشت میز خود می رود تا برای خود نوشیدنی بریزد، به این نکته توجه دارد: دوشیزه ریوردان مرا با ناخشنودی نگریست. من دیگر در نظر او مرد محکمی نبودم.(ص 89).

وضعی مشابه در خواب بزرگ به وقوع می پیوندد، آن هم وقتی است که مارلو برای اولین بار خانم ریگان زیبا را ملاقات می کند، خانمی که به نظر مارلو زیبا می آید و او را این گونه توصیف می کند: ارزش خیره شدن را داشت.(خواب بزرگ ص 17 ). یک بار دیگر پاسخ های مارلو به پاسخ های محاوره ای تک کلمه ای یا آها نتزل می یابد. حتی خانم ریگان هم متوجه این موضوع می شود و می گوید: شما زیاد اهل زبان بازی نیستید. نه آقای مارلو؟(ص 18 ). از نظر مارلو او زن وسوسه گر و زبان بازی است که می بایست با کمی احتیاط به او نزدیک شد-کسی که به نظر می رسد می خواهد جذابیت و مردانگی اش را امتحان کند. در حضور او مارلو احساس می کند که بایستی چهرهٔ بردبار و حضور مردانهٔ محکمی داشته باشد.

ناراحتی مارلو وقتی با شخصیت های زن روبه رو می شود به نظر می رسد ناشی از این احساس باشد که آن ها با طرح و توطئه وجه مردانهٔ او را در مورد قضاوت قرار می دهند و این مسئله نهایتا روی رابطهٔ او با آنان تأثیر می گذارد. او توانایی پذیرش شخصیت های اغواگر را دارد مثل: کارمن استرن وود جوان و ثروتمند یا خانم گریل باکلاس با زیبایی کمال یافته ای که هیچ کس نتوانسته بود بهتر از آن به نمایش بگذارد.(خداحافظ زیبای من ص 123 ). او حتی می تواند مثل خواننده تصور کند که ارتباطی عاشقانه بین او و آن ریوردان وجود دارد. اما البته در عین حال مارلو هیچ گاه حتی یک بار هم در مورد این جذابیت ها وارد عمل نمی شود. در عوض او به خودش اجازه نمی دهد که هیچ گونه احساسی نسبت به هیچ یک از شخصیت های زن داستان داشته باشد. شاید در گذشته توسط یک زیبایی اغواکننده شکست خورده و همیشه احساس می کرده که به اندازهٔ کافی مرد نبوده که بتواند عشقش را برای خود حفظ کند. یا شاید شیوهٔ زندگی او خیلی متمرکز به علایق شخصی اش شده که نمی تواند شخص دیگری را هم بپذیرد.

مارلو هرگز به طور خاص اشاره نمی کند که رابطه ای عشقی در زندگی گذشته اش داشته، اگرچه بعضی از گفته ها و قیاس های پرشورش، دلیل کافی برای شک به این قضیه را فراهم می کند: زن سرش را به عقب برد و قهقههٔ خنده سر داد. من فقط چهار زن را در زندگی ام می شناختم که می توانستند این طوری بخندند و کماکان زیبا به نظر برسند، او یکی از آن چهار نفر بود.(خداحافظ زیبای من ص 129). آن سه زن دیگر که مارلو به آن ها اشاره کرده بود، چه کسانی بودند؟ مطمئنا خواننده نمی داند که احساس مارلو نسبت به آن سه زن چه بوده و اصلا اگر چیزی هم بین مارلو و آن ها اتفاق افتاده، این ارتباط چگونه شکل گرفته است؟ در بعضی جاها مارلو حتی عشق را حقیر می شمارد. مثلا: در صحنه ای در شهر Bay وقتی مارلو متوجه یک زوج جوان می شود و با کنایه در مورد آن ها می گوید: دارند صورت همدیگر را می جوند و داندان های همدیگر را از گردن یکدیگر درمی آورند. (ص 243 ). در واقع هرگاه هرکدام از شخصیت های زن داستان سعی می کند مارلو را در یک شرایط و عاشقانه قرار بدهد، چندلر طوری وانمود می کند که مارلو، کارآگاهش به زور اغوا می شود. مثل این صحنه با خانم گریل:

من هم دستش را فشار دادم. ازت قرض گرفت؟

شما یه خورده قدیمی هستید. مگه نه؟ نگاهی به دستش انداخت که من در دست گرفته بودم.

هنوز دارم کار می کنم و اسکاچ تون خیلی خوبه. منو نیمه هشیار نگه می داره، نه این که مجبور به مست بودن باشم

بله او دستش را از دست های من کشید و مالید. (ص 134).

در این جا اعلام مارلو به این که او کماکان دارد وظیفه اش را انجام می دهد و اشارهٔ او به نیمه مست بودن اش، او را کاملا ضعیف کرده و زیر سؤال می برد. او عذرهای غیرقابل قبول می آورد و نقاب مردانه اش را می اندازد و نهایتا تسلیم تمناهای خانم گریل می شود. در طول این صحنه مارلو بیش تر شبیه دختر حساس جوانی است که برای اولین بار است که با پسری قرار می گذارد و اسیر چرب زبانی پسری مهاجم می شود.

در موارد دیگر مارلو اشاره می کند به عشق های تلخ و نافرجام که فقط از تجربهٔ شخصی به دست می آیند:

هوای مرطوب به سردی خاکسترهای عشق بود.(ص 255).

من دخترهای ملایم و باحال، سنگدل و پر از گناه را دوست دارم.(ص 196)

تمام مردها مثل هم اند. همین طور تمام زن ها بعد از اولین قرار ملاقات.(ص 225).

مردان مرده سنگین تر از قلب های شکسته اند.(خواب بزرگ ص 42).

آیا او حتما در مورد سری خاکسترهای عشق چیزی می داند؟ آیا او هیچ وقت سنگینی قلب شکسته را حس کرده است؟ اگر چنین است، بدخلقی مردانهٔ مارلو بیش تر به صورت دیوار حمایت کننده ای عمل می کند که قلب او را از قضاوت یا همدلی خواننده محافظت می کند. شاید به نظر مارلو، عشق و ازدواج باعث افت وجه مردانه اش می شوند-آن ها موجب کاهش ارزش نرینگی یک مرد می شوند. در خواب بزرگ مارلو چنین اظهارنظر می کند: من ازدواج نکرده ام به خاطر این که همسران پلیس ها را دوست ندارم. این که این اظهارنظر ارتباط خاصی با مارلو دارد (که واقعا پلیس نیست) مشخص نیست، اما می شود نتیجه گیری کرد که مارلو پلیس های متأهل را در زمرهٔ مردانی در نظر می گیرد که مردانگی خود را قربانی زندگی با زنان می کنند و کنترل کامل زندگی خود را به دست آن ها می سپارند. به علاوه، بدگمانی مارلو نسبت به زوجی که در خداحافظ زیبای من دیدیم اشاره به این موضوع دارد که او عشق را یک جور وقت تلف کردن می داند-او کارهای مهم تری در زندگی اش دارد که باید به آن ها بپردازد.

علاوه بر چهرهٔ گمراه کننده، مردانگی مارلو راهی است که در آن چندلر روابط مارلو را با بعضی شخصیت های مرد رمان می نویسد. به خصوص که مارلو در حضور مردان احساس اعتماد به نفس بیش تری می کند، تا در حضور زن ها. حتی موز مالوی که دستی داشت که من می توانستم رویش بنشینم رقیبی برای کنایه های گزندهٔ مارلو نبود. (خداحافظ زیبای من ص 5):

خیلی خب داد زدم. با تو بالا می آیم. فقط منو حمل نکن. بگذار خود راه بروم. حالم خوبه، من آدم بزرگ هستم. خودم می رم دستشویی و کارهامو انجام می دم. فقط ولم کن، خودم می رم.(ص 7).

مارلو نسبت به ملاقاتش با مالوی از درون هشیار است، اما ترس اش را با رفتار خنش مردانه اش پنهان می کند. تا به حال این نوع رفتار می بایست برای خوانندهٔ معمول آثار چندلر مألوف به نظر آید. مارلو هرگاه احساس خطر کند یا متزلزل نشان بدهد، دیوار مستحکم مردانه اش را دور می اندازد. اگرچه، چندلر آن را به همان حال رها نمی کند. خواننده باید همیشه آماده باشد و متوجه شخصیت هایی مثل رد نورگارد خداحافظ زیبای من باشد که تصور قبلی او را نسبت به وجه مردانگی مارلو مورد سؤال قرار بدهد. رد به زودی یکی از شخصیت های پیچیده و مشکل ساز در رمان خواهد شد. در وهلهٔ اول، مارلو رد را طوری توصیف می کند که هیچ شخصیت دیگری را در رمان چنین توصیف نمی کند. در عوض او دیگر به رد فکر نمی کند و در نتیجه ما با جنبه ای از شخصیت مارلو آشنا می شویم که قبلا ندیده بودیم:

او لبخندی آهسته و آرام زد، صدایش خیلی نرم و رویایی بود، چنان لطیف که برای مرد درشت هیکل مثل او ترسناک به نظر می رسید، این لبخند مرا به یاد درشت اندام دیگری با صدای لطیف انداخت که عجیب دوست اش داشتم.(ص 245 ).

مارلو با اشارهٔ آخرش به چه کسی ارجاع می دهد؟ موزمالوی با این صفت که صدای لطیف و عمیقی دارد شرح داده می شود. اما مارلو هرگز اشاره ای به داشتن هرگونه احساسی نسبت به او نکرد (ص 5). شاید دوباره مارلو دارد اشاره ای به شخصی در گذشته اش می کند. در حقیقت مارلو به نظر می رسد شیفتهٔ ظاهر رد شده است. به طوری که او را در بعضی جاها زنانه و افسانه ای جلوه می دهد:

چشمانی داشت که هرگز جایی نمی بینی و تنها در موردشان می خوانی. چشمانی به رنگ بنفش، تقریبا ارغوانی. چشمانی شبیه یک دختر آن هم دختری زیبا. پوست او صاف مثل ابریشم. کمی قرمز رنگ، اما هرگز حالت برنزه نمی گرفت. خیلی لطیف بود…موهایش سایه روشن قرمز با تلألوی طلایی داشت (ص 247).

آیا مارلو مجذوب رد است؟ مارلو قطعا او را شخصیتی زیبا و جذاب می پنداشت. به علاوه، چرا او این همه توصیف زنانه به کار برده است؟رد یک کارگر تعمیرگاه کشتی است، طوری که آدم به سختی می تواند صفات زنانه ای را که مارلو در ظاهر به او می دهد، باور کند. مارلو به نظر می رسد که واقعا تحت تأثیر رد قرار گرفته است، (چیزی که مارلو به هرحال به واسطهٔ آن با خودش روراست باشد) برای ما جنبه ای از مارلو را که خوب هم آن را پنهان کرده بود، آشکار کند.

ناگهان گفتم: ترسیده ام.سخت ترسیده ام.از مرگ و ناامیدی می ترسم. از آب تیره، صورت مردان غریق، جمجمه هایی با حدقهٔ خالی می ترسم. از مرگ می ترسم، از نابودی، از این که مردی به اسم برونت را نیابم…من بیش تر از آن چه می خواستم بگویم به او گفتم. شاید دلیلش چشم هایش بود(ص 251 ).

هیچ کدام از شخصیت های زن رمان-حتی ؟ آن ریوردان-نتوانستند مثل رد، مارلو را وادار کند روح خود را لخت در معرض خواننده قرار دهد، مارلو به نظر خیلی بهتر با مردها ارتباط برقرار می کند. او مردان را بهتر می فهمد و می داند آن ها چه طور فکر می کنند. فقط مردان می توانند مثل مارلو بنوشند و سیگار بکشند یا مثل او تنها و مستقل و محکم باشند. در عین حال مارلو تمام استقلال و ترس از صمیمیت اش را فراموش می کند و لحظات بسیار نزدیک و صمیمی را با رد تجربه می کند.

رد به من تکیه داد به طوری که تنفس او گوشم را قلقلک می داد(ص 255 ).

دست هایم را گرفت. دست هایش قوی، گرم و کمی لزج بود.(ص 257).

در جایی که در مورد رد صحبت می شود، حتی ساده ترین گفت وگوها به عملی عاشقانه تعبیر می شود. این سردرگمی جنسی و عشقی، نه توسط نویسنده و نه توسط شخصیت داستان روشن نمی شود. و خواننده را در شرایطی رها می کند که هرگز مارلو را نمی تواند کاملا بشناسد.

پس چرا چندلر این دیوار مردانه را دور شخصیت اصلی اش می چیند که بعد کم خطرترین شخصیت ها آن را فرو بریزند؟ آیا مارلو واقعا آدم محکمی است؟ یا او دارد تاوان زیادی می پردازد برای قلبی لطیف، قلبی که خودش را به خوبی به روش زندگی مارلو وام نمی دهد؟ خیلی ساده تر، چرا ما هرگز نمی توانیم مارلو را بشناسیم؟ چندلر در تحقیق خود به بهترین شکل جواب این سؤال ها را می دهد، هنر سادهٔ قتل. در این نوشته، نویسنده فرمول خلق یک داستان کارآگاهی کامل را نشان می دهد. که مهم ترین قسمت آن شخصیت پردازی کارآگاه است. درست مثل مارلو با فرمول کارآگاهی چندلر:

مردی کامل، عادی وغیرمعمول…من اهمیتی به زندگی خصوصی اش نمی دهم؛ او نه اخته است و نه شهوانی. تصور می کنم ممکن است دوشسی را اغوا کند و مطمئن هستم که دختر باکره را فاسد نمی کند. اگر او در یک مورد آدم شریفی باشد پس در همهٔ امور شریف است (ص 59).

بنابراین وقتی خواننده درگیر جزئیات زندگی خصوصی مارلو می شود، دربارهٔ گذشته عشقی و روابط او سرگردان می شود. چندلر معتقد است مارلو را آن طور که هست بپذیریم-یک مرد شریف. آن چه در درون قلب اوست اهمیتی ندارد. اگر او آدم محترمی است، پس حتما آدم شریفی است. در عوض چندلر باید از مارلو یک مرد ایده آل بسازد:

داستان در مورد ماجراجویی این مرد در جست وجوی حقیقت پنهان شده است. و آگاهی او شما را می ترساند. اما این آگاهی خاص اوست. به خاطر این که این آگاهی به دنیایی تعلق دارد که او در آن زندگی می کند.

حقیقتا همان طور که مارلو خودش هم می گوید: این جور نیست که من خودم خشن بودن را دوست داشته باشم. این طوری است که وجودم با آن نهادینه شده و به خاطر این، او می بایست به اندازهٔ کافی مرد باشد که برای این شغل پا پیش بگذارد. (خداحافظ زیبای من ص 195). چندلر در شخصیت پردازی مارلو، جنسیت را دوباره معنی نمی کند. او در واقع یک جنبهٔ متفاوت از وجه مردانهٔ مارلو را به ما معرفی می کند. او ما را با شخصیتی آشنا می کند که برایش وجه مردانه صرفا موجود نیست، بلکه لازم است. این حالت به مارلو نوعی بی احساسی و خونسردی شدید مردانه می دهد که ما را از آن چه در درون او می گذرد محروم می کند. به عنوان شخصیت اصلی رمان کارآگاهی، مارلو نمی تواند عاشق بشود یا بگرید، هرگز نمی تواند ماسک مردانهٔ خود را در مقابل خواننده بردارد. بنابراین، وجه مردانه به عنوان نیروی پیش برنده در رمان های چندلر دیده می شود. این ها کارهایی هستند که مردها می توانند به سمت آن فرار کرده و تبدیل به مردانی محکم و پایدار شوند که فقط در رویاهای شان می توانند ببینند. و البته این چهره به زنان چهره ای سرد اما در عین حال جذاب از مردان ارائه می دهد که می خواهند آن را بهتر بشناسند.

منبع: نشریه هفت - شماره 20