بهترین نقش آفرینی های سینما در سال 2019
به گزارش مجله فازنما، روزنامه هفت صبح - صوفیا نصراللهی: فیلم های سال 2019 را دوست داشته باشید یا نه، نمی توانید منکر شوید که به لحاظ بازیگری حداقل شاهد دستاورد های بزرگ بوده ایم. از گروه بازیگران پیشکسوت فیلم مرد ایرلندی مارتین اسکورسیزی حرفه ای بگیرید تا یک سری فیلم های مستقل مثل اولین بازی دختر تیلدا سوئینتون در فیلم یادگاری جوآنا هاگ و تعداد زیادی بازی درخشان دیگر که هر کدام توانستند تبدیل به مهم ترین موتور محرکه فیلم شان شوند. حالا نامزد های بیست و ششمین دوره اتحادیه بازیگران اعلام شده است و یادمان نرود که نامزد ها و برنده های این اتحادیه اهمیت زیادی برای اسکار دارند.
جایزه انجمن بازیگران فیلم، یکی از جوایز مهم هالیوود است که تا حد قابل توجهی می تواند جوایز بخش بازیگران مراسم اسکار را پیش بینی کند. برنده این جایزه با انتخاب و رأی گیری تعداد زیادی از بازیگران عضو انجمن انتخاب می گردد و به این خاطر که بخش مهمی از اعضای آکادمی اسکار هم از بازیگران تشکیل شده است، برندگان جایزه انجمن بازیگران در اسکار 2019 نیز شانس بالایی برای تصاحب جوایز خواهند داشت. همچنین می گردد حدس زد که نامزد های اسکار در بخش بازیگران ترکیبی خواهد بود نزدیک به انتخاب هایی که توسط انجمن اعلام شدند.
برای مثال سال گذشته رامی مالک برای حضور در فیلم بوهمین راپسودی و ماهر شالا علی برای ایفای نقش در فیلم سینمایی کتاب سبز یا کتاب مرجع پیروز شدند به ترتیب جوایز بهترین بازیگر نقش اصلی مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از انجمن بازیگران فیلم دریافت کنند و بعد همین دو جایزه در مراسم اسکار هم نصیب شان شد.
هیات داوران در بخش بازیگری راه سختی در پیش دارند. واقعاً چطور می گردد بین بازی درخشان بازیگران مرد ایرلندی با حضور چشمگیر لئوناردو دی کاپریو و برد پیت در فیلم روزی روزگاری در هالیوود کوئنتین تارانتینو یا شیمی زوج آدام درایور و اسکارلت جوهانسون در داستان ازدواج یکی را انتخاب کرد؟
اتحادیه بازیگران با اعلام نامزدهایش درحقیقت بهترین بازی های سال را اعلام کرده است، هرچند جای بعضی ها خالی است. مثلا از رابرت دنیرو قرار است امسال تقدیر گردد و شاید به همین دلیل نامش در بین نامزد های بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم مرد ایرلندی نیست وگرنه چطور می گردد انرژی بازی درخشان او را در آن فیلم نادیده گرفت؟ یا برد پیت برای بازی در فیلم روزی روزگاری در هالیوود نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده است در حالی که حضورش در فیلم به سوی ستارگان جیمز گری هم فوق العاده و سنجیده است.
فهرست نامزد های اتحادیه بازیگران را مرجع قرار دادیم تا تعدادی از بهترین بازی ها و بازیگران سال 2019 را معرفی کنیم. خارج از این فهرست رابرت دنیرو را هم اضافه کردیم که بدون او فهرست بهترین بازیگران چیزی کم خواهد داشت و برد پیت که البته در نقش مکمل نامزد دریافت جایزه شده ولی در بخش بهترین بازیگر اصلی هم می توانست با به سوی ستارگان حضور داشته باشد.
تعداد بازیگران خوب در همان نقش اول آن قدر زیاد است که نمی توانیم فهرست مکمل ها را هم مرور کنیم، اما نمی گردد به حضور درخشان برد پیت در فیلم روزی روزگاری در هالیوود اشاره نکرد. یا دوگانه جو پشی و آل پاچینو در مرد ایرلندی که دیدن شان یادمان می آورد چرا عاشق سینما هستیم. با هم مروری داریم روی نقش ها و بازیگرانی که امسال باعث شدند سینما همچنان به حیات خودش با قدرت ادامه بدهد.
کریستین بیل
فورد در برابر فراری
سال 1963 احتمال انجام معامله ای وجود دارد که طی آن فورد می خواهد فراری را بخرد. اما مذاکرات به بن بست می رسد و متوقف می گردد، چون انزو فراری می فهمد که این معامله شامل خرید اسکودریا فراری، یکی از ماشین های لوکس فراری هم است که در برنامه مسابقات فراری حضور داشت و از سال 1960 تا 1965 و در سال 1958 جایزه مهم ترین و قدیمی ترین مسابقه اتومبیلرانی جهان را به نام لمنز گرفته بود. هنری فورد دوم ناراحت از این که پیشنهادش رد شده، از بخش مسابقه کمپانی می خواهد ماشینی بسازند که اسکودریا فراری را شکست بدهد.
فیلم بعد سراغ این می رود که چطور کارول شلبی، طراح اتومبیل، و کن مایلز، راننده اتومبیل های مسابقه، تیمی از مهندسان و طراحان آمریکایی را سرپرستی می کنند تا ماشینی ساخته گردد که اسطوره فراری را شکست بدهد. کریستین بیل، بازیگر 45 ساله انگلیسی نقش کن مایلز را بازی می کند. راننده ای که باید در زمین مسابقه فراری را شکست بدهد. بیل پیش تر نشان داده که برای ایفای نقش هایی مثل دیک چنی در معاون رئیس جمهور چطور حتی فیزیکش را هم تحت تاثیر نقش قرار می دهد. حالا برای بازی در نقش مایلز کاملاً روی فرم است. اما امسال رقبای قدری دارد.
لئوناردو دی کاپریو
روزی روزگاری در هالیوود
این اولین همکاری دی کاپریو با تارانتینو نیست. پیش تر در جانگوی رها شده از بند جلوی دوربینش رفته بود، اما این بار حضور کامل تری جلوی دوربین این فیلمساز دارد. برد پیت نقش ریک دالتون را بازی می کند. بازیگر فیلم ها و سریال های وسترن که حالا در سال 1969 انگار به پایان خط نزدیک شده است. یک مدیر برنامه به او می گوید که اگر می خواهد کارنامه اش احیا گردد باید برود و در وسترن های اسپاگتی بازی کند.
ریک دالتون از آن آمریکایی هایی است که به هالیوود باور دارد و این زمانه جدید پر از هیپی ها و مکزیکی ها برایش خوشایند نیست. این اولین بار است که دی کاپریو و برد پیت با هم در یک فیلم بازی می کنند و زوج بازیگری شان به طرز شگفت انگیزی خوش انرژی و جذاب از کار در آمده است. دی کاپریو اولین نامزدی اسکارش را سال 1994 به دست آورد، اما خیلی طول کشید تا در نهایت در سال 2016 برای بازی در فیلم از گور برگشته ایناریتو، این جایزه را به خانه ببرد. به رغم بازی درخشانش در فیلم تارانتینو بعید است که امسال جایزه اسکار به او برسد.
آدام درایور
داستان ازدواج
این بازیگر جوان 36 ساله، دو سه سالی می گردد که ستاره اقبالش درخشیده و امسال فوق العاده تر از همیشه در درام تلخ نوآبومباک درباره جدایی و طلاق بازی درخشانی از خودش ارائه داده است. او بازیگر هزاره سوم است. کارنامه بازیگری اش از سال 2009 شروع شده و هنوز در ابتدای جهت است، اما نمی گردد از تحسین بازی اش در داستان ازدواج خودداری کرد. آدام درایور نقش چارلی را بازی می کند. کارگردانی نیویورکی که مردی خلاق و روشنفکر است. همسرش نیکول که یک بازیگر لس آنجلسی است، همیشه کنار او بوده، اما حالا حس می کند که همه این سال ها زیر سایه شوهرش قرار گرفته.
تارون ایگرتون
راکت من
راکت من عنوان ترانه ای از التون جان است که حالا روی فیلم بیو گرافیکی که به زندگی این آهنگساز و خواننده بریتانیایی می پردازد، قرار گرفته است. تارون ایگرتون نقش التون جان را ایفا می کند. از زمانی که جوانی عاشق موسیقی بوده تا اولین اجرایش که با پیروزیت روبرو می گردد و دست به گریبان شدنش با اعتیاد. نکته مهم این است که همه ترانه های التون جان را خود تارون ایگرتون بازخوانی می کند. خب چنین نقش هایی همیشه برای اعضای آکادمی و منتقدان جالب توجه بوده است.
طبیعتاً همه ایگرتون را با رامی مالک مقایسه کردند که سال گذشته نقش فردی مرکوری را در فیلم بوهمین راپسودی بازی کرده بود و جوایز را هم درو کرد بازی ایگرتون البته خوددارانه تر از رامی مالک است و بدون شوآف بیش از اندازه توانسته در عمق جان کاراکتر نفوذ کند. سکانس هایی که پشت پیانو می نشیند و خودش را به دست موسیقی می سپارد و سکانس تلفنی حرف زدن با مادرش احساس برانگیز هستند.
خواکین فینیکس
جوکر
درباره بازی خواکین فینیکس فیلم جوکر حتما زیاد شنیده اید. او هم مثل تارون ایگرتون رقیبش نه امسال که سال های گذشته بوده است. همه آماده بودند که خواکین فینیکس را با هیث لجر شوالیه تاریکی مقایسه کنند. به خصوص از این نظر که تصور می شد هر دو بازیگر نگاه روان شناختی به کاراکتر جوکر داشته اند. با دیدن فیلم تاد فیلیپس متوجه می شوید که از اساس چنین مقایسه ای نادرست است. جوکر اصلاً یک فیلم ابرقهرمانی با رویکردی شبیه فیلم نولان نیست. این یک فیلم به شدت امروزی است درباره مردی که جامعه فاسدی که در آن زندگی می کند، او را به سمت جنون سوق می دهد.
آرتور فلک دلقک بیچاره ای است که همراه مادرش در شهر گاتهام زندگی می کند. شهر گاتهام کاملاً در فساد و تباهی فرو رفته و آرتور که موجود حساسی است، دچار بیماری شده و خنده های عصبی می کند. فرایند وقایع به گونه ای پیش می رود که آرتور فلک تبدیل به جوکر می گردد. در مورد شیوه بازی فینیکس فقط می توان گفت که برای این نقش جانفشانی کرده است. فیزیکش تحت تاثیر این نقش قرار گرفته. آن قدر لاغر شده که ترسناک به نظر می رسد. موجودی مریض و نحیف و در آستانه فروپاشی. بدون شک یکی از بهترین بازی های این چندسال اخیر است.
سینتیا اریوو
هریت
هریت توبمان یک زن استثنایی بوده است و فیلم هریت هم داستان زندگی اوست. یک اکشن درام بیوگرافیک که روایت می کند چطور هریت از برده بودن فرار می کند و تبدیل به یکی از بزرگ ترین قهرمانان آمریکا می گردد. زنی که شجاعت، جسارت، هوش و نبوغ و سرسختی او باعث آزادی صد ها هزار برده در آمریکا می گردد. اسم سینتیا اریوو کسی که نقش هریت را در فیلم بازی می کند کمتر به گوش خورده است.
این بازیگر 32 ساله انگلیسی هنوز کارنامه چندان طولانی ای ندارد و تازه از سال 2015 بازیگری را شروع کرده است. بیشتر هم در سریال های تلویزیونی بازی کرده است. حضورش در فیلم های اوقات بد در ال رویال یا بیوه ها که این دومی فیلم خوب استیو مک کویین است، چندان به چشم نیامده بود، اما هریت و این نقش از آن فرصت هایی است که در اختیار بازیگران قرار می گیرد تا خودشان را نشان بدهند و سینتیا اریوو هم پیروز شده از آن به عنوان یک سکوی پرتاب خوب استفاده کند.
اسکارلت جوهانسون
داستان ازدواج
اسکارلت جوهانسون بازیگر خوبی است. در کارنامه اش که بگردید ممکن است تک و توک فیلمی پیدا کنید که بازی جوهانسون در آن ها خوب نباشد. همیشه حدی از استاندارد را دارد و حالا در داستان ازدواج بالاتر از حد استاندارد ظاهر شده است. نیکول زنی است که دیگر نمی خواهد به زندگی مشترک با شوهرش ادامه دهد. اسکارلت جوهانسون با ظرافت پیروز می گردد این زن به ته خط رسیده را تصویر کند.
زنی که گریه نمی کند، اما وقتی در خلوت اشک از گوشه چشمش سرازیر می گردد، آن قدر احساس برانگیز است که تماشاگر را هم به گریه می اندازد. جوهانسون در نقش نیکول تعادل خوبی در بازی اش حفظ کرده که نه در قالب قربانی فرو برود و نه تبدیل به کاراکتر منفی این جدایی گردد. او زنی است که پس از سال ها می خواهد دنبال خودش بگردد، اما حتی از همین کار هم مطمئن نیست. یکی از آن بازی هایی است که می گردد درباره شیمی بازیگرش و ظرافت بازی اش بسیار بحث کرد.
رنه زلوگر
جودی
جودی گارلند، ستاره سینمای کلاسیک هالیوود است. هم بازیگر درجه یکی بود و هم خواننده. بازی در نقش جودی گارلند برای هر بازیگری یک برگ برنده در کارنامه کاری اش محسوب می گردد و فعلا این برگ برنده در اختیار رنه زلوگر قرار گرفته. ماجرا به زمانی برمی گردد که جودی گارلند دیگر ستاره در معرض توجه نبوده و برای بهبود اوضاع مالی اش مجبور می گردد به یک سری اجرای کنسرت تن دهد.
اتفاقی که بعد از سال ها برایش می افتد، اما جودی همه تلاش اش را می کند تا روی سن تبدیل به همان زن پیروز همیشگی گردد. از آن نقش هایی که زلوگر خوب توانسته احساسات درونی شکست خورده کاراکترش را با وجهه اجتماعی بزرگ بیرونش به تعادل برساند.
منبع: برترین ها