درخشش خداداد عزیزی در فینال شب های مافیا - مجله فازنما

امیرقاسمی یا شکرآبی؟

در کنار خداداد اما چند چهره دیگر هم در فصل هفتم شب های مافیا موثر بودند و همگی در این فینال جذاب شرکت کردند؛ بازیگرانی نظیر سام درخشانی و کامبیز دیرباز. ارسلان امیرقاسمی در این میان خود را چندان خبره نشان نداده بود اما فصل هفتم چنان کم مهره بود که گویا به ناچار جزو منتخبان بود. در واقع می شد بین او و رامبد شکرآبی حتی دومی را انتخاب کرد؛ بازی تأثیرگذار رامبد شکرآبی در نقش روانپزشک در قسمت دوم فصل هفتم را به یاد بیاورید؛ زمانی که با سکوت دادن های بجا، شهروندان را لحظه به لحظه به پیروزی نزدیک تر کرد. هر چند گردانندگان شب های مافیا احتمالا بر این عقیده بوده اند که یکی از جوان ترین چهره ها را هم بین بازیکنان این دوره داشته باشند.

انتخاب های درست

در هر حال این گروه بخشی از منتخبان فینال شب گذشته بودند که رودرروی گروهی از زنان نشستند؛ فریبا نادری، آشا محرابی، سارا منجزی و نفیسه روشن؛ منتخبی از بازیکنان فصل ششم مافیا که حالا با منتخبان فصل های پنجم و هفتم، بازی می کردند. انتخاب هایی که به نظر کاملا عادلانه می رسید. از فصل پنجم هم فرزاد حسنی، نیما شاهرخ شاهی، حسین امیدی و رضا داوودنژاد به این مرحله راه یافته بودند که همگی در مقایسه با دیگر بازیکنان فصل مربوطه، بهتر بودند. هر چند حدس و گمان های فرزاد حسنی در نقش شهروند در آن دوره از مسابقات قوی تر بود. در هر حال این گروه دوازده نفره شب گذشته اولین قسمت از فینال منتخبان فصل های پنجم، ششم و هفتم را رقم زدند. گروهی که به نظر می رسید بازی دشوارتری پیش رو داشته باشد. با این حال قصه طور دیگری پیش رفت و مافیا به سرعت باد از شهر حذف شد!

یارفروشی فرزاد حسنی

در ابتدای بازی، سارا منجزی که نشان داده در نقش شهروند موثر بازی می نماید، نتوانست میمیک چهره خود را دور از نگاه تیزبین خداداد عزیزی و سام درخشانی نگه دارد و انگشت نما شد. هر چند بازی اشتباه فرزاد حسنی در این زمینه بسیار موثر بود. حسنی که در قسمت آخر فصل پنجم نشان داده بود ناگهان به یارفروشی رو می آورد تا خودش را از نقش مافیا مبرا کند، این بار هم به همین ترفند متوسل شد؛ غافل از اینکه بازیکنان فینال بسیار باهوش تر و نکته بین تر عمل خواهند کرد. همین اشتباه مهلک، سارا منجزی را در چشم شهروندان پررنگ تر کرد تا با اولین رأی گیری حذف گردد. بعد از آن هم خداداد عزیزی با هوش کم نظیر خود برگ های مافیا را تک به تک رو کرد، سام درخشانی به درستی فرزاد حسنی را خاموش کرد و اسلحه در دست کامبیز دیرباز شات به شات به هدف خورد. بازی های درست شهروندان ازجمله رضا داوودنژاد در نقش جان سخت هم تأثیر بجایی داشت. هر چند فریبا نادری که نشان داده در دست های گذشته از شیطنت های بی وقفه دست نمی کشد، به خاطر بازکردن چشم های خود در شب، از بازی اخراج شد؛ با این حال برگ برنده دست شهروندان بود و بازی خیلی زودتر از چیزی که می شد حدس زد، به خاتمه رسید.

بازی هنوز تمام نشده

شب گذشته قسمت اول از فینال پخش شد و همین بازی نشان داد که کار برای بازیکنان سخت تر خواهد بود. دلیل آن هم واضح است. هر چقدر که بازی به نوبت های بعدی کشیده می گردد، بازیکنان به رفتارها و نوع استدلال همدیگر بیشتر خو می نمایند و راحت تر می توانند دست همدیگر را بخوانند. البته هنوز دو قسمت دیگر از این فینال جذاب باقی مانده اما تا همین جا خداداد عزیزی نشان داده هوشی غریزی و ناب دارد. او در تمام قسمت های فصل هفتم، در نقش شهروند بازی می کرد و در تمام قسمت ها حدس هایی حیرت انگیز داشت. اگر کنار دوستان و نزدیکان خود مافیا بازی نموده باشید یا چنانچه فصل های گذشته شب های مافیا را دیده باشید، می دانید که حدس های دقیق در همان اولین برخورد، کاری نزدیک به محال است؛ کاری که خداداد عزیزی در تمام قسمت ها از عهده آن برآمد و در پیروزی شهروندان تأثیر مستقیم داشت.

پیشنهادهایی به کارگردان

شب های مافیا به کارگردانی سعید ابوطالب، با اجرای محمدرضا علیمردانی، هر هفته، شنبه و یکشنبه، از سوی فیلیمو در حال پخش است. در هر دوره، 12 نفر نیز انتخاب می شوند و در سه قسمت کنار همدیگر قرار می گیرند تا بهترین ها طی این سه قسمت تعیین شوند. بعد از خاتمه دو دوره، منتخبان هر کدام از ادوار هم رو در روی هم قرار می گیرند؛ مثل فینالی که دیشب شاهد آن بودیم. با این حال به نظر می رسد برای بازی فینال فینالیست ها شاید بد نباشد زمین بازی را وسیع تر در نظر گرفت و تعداد افراد را به 15 نفر رساند؛ زیرا اگر چهره های نکته سنج و باهوش این ادوار را کنار هم بگذارید، احتمالا بیشتر از 12 نفر خواهند بود. نکته بعدی درباره گرداننده بازی است؛ محمدرضا علیمردانی. گرداننده عموما در این نوع بازی ها هم باید جدیت لازم را داشته باشد تا بازی با خطاهای عمدی و سهوی بازیکنان از دست نرود، هم اینکه گاهی دست بازیکنان را برای شوخ طبعی باز بگذارد. راهنمایی اینچنین احتیاج به ظرافتی دارد که علیمردانی در تمام قسمت ها از عهده آن برآمده است. هر چند به نظر می رسد، به جهت نبود حائل بین بازیکنان خارج شده از بازی و بازیکنان در حال بازی، ناچار است گاه و بی گاه به بازیکنان حذف شده هشدار بدهد. پیشنهاد ایجاد دیواره یا شیشه ای حائل بین این دو گروه، به نظر منطقی می رسد، نوعی جدانماینده که بازیکنان حذف شده بتوانند شاهد بازی باشند اما بازیکنان در حال بازی، نتوانند چهره آنها را ببینند؛ چیزی شبیه شیشه های اتاق های بازپرسی که حال و هوایی مافیایی تر هم به بازی خواهد بود؛ چون تجربه استفاده از مانیتور در بازی های مافیا که از صداوسیما پخش می گردد، تجربه چندان جالبی برای این نوع بازی نیست. حذف شدگان باید نزدیک به بازیکنان در حال بازی باشند تا جذابیت و هیجان بازی بالاتر برود، اما همچنان نباید بتوانند با رفتار، صدا یا اکت های خود اطلاعاتی به بازی منتقل نمایند؛ داده هایی حتی در حد کف زدن که دیگر بازیکنان را متوجه اشتباه یا دقت شان کند. در واقع همه چیز اینجا باید در فضایی از یأس و امید، شفافیت و ابهام و سفیدی و سیاهی پیش برود تا مهره های شطرنج این بازی مهیج، به حرکت بیفتد.